In de Spoorzone in Tilburg begeleid ik bij Station 88 een groep studenten. Zij vormen samen een consultancybureau. De studenten adviseren bedrijven op het terrein van HRM, toegepaste psychologie en rechten. Het gaat om concrete vragen uit het werkveld. Halfjaarlijks wisselt de bezetting van het studenten-consultancybureau. Zoals dat dan hoort is er dan ook halfjaarlijks een “onboarding” (jammer van al die Engelse termen. Waarom kan het niet gewoon “introductie” heten?).Bij die onboarding hoort dan dat je een gesprek met de student naast je houdt. Ieder mag vijf minuten aan het woord zijn. Vervolgens presenteer je dan datgene dat je van je buur onthouden hebt en van belang is voor de andere groepsleden om te weten.
Ik raakte met de nieuwe student in gesprek over sporten, gezond eten, blessures en fysiotherapie. Totdat de onvermijdelijk vraag kwam: waarom bent u (zo’n eerste keer zeggen ze nog “u”, maar al snel gaan en mogen ze gewoon tutoyeren) rechten gaan studeren? Daar moest ik dit keer toch even over nadenken. Wat was ook alweer exact de belangrijkste reden rechten te gaan studeren? Dat het leuk zou worden, of juist niet, wist ik toen niet. Want wat wist ik van die studie af? Ik ging met mijn gedachten terug naar mijn middelbare schooltijd. De tijd waarin die wens ontstaan was. Ik was toentertijd klassenvertegenwoordiger, voorzitter van de leerlingenraad en al op jonge leeftijd lid van een politieke partij. Niet dat ik bij die partij een vooraanstaande taak of functie had. Ik verrichte wat hand- en spandiensten.
“De wereld verbeteren”, zei ik tegen de student. Ja, ik was voornemens de wereld te verbeteren. Maar daarop volgde natuurlijk de volgende onvermijdelijke vraag: “En? Is dat ook gelukt?”. Met die vraag ging als een flits mijn hele leven aan mij voorbij. Had ik de wereld verbeterd? De studie vergde de nodige tijd en energie. Ik wilde de studie in vier jaar afronden. Daarna bestond er nog zoiets als verplichte militaire dienstplicht (die heb ik overigens als kleine wereldverbeteraar geweigerd. Maar dan moest je wel over een langere periode vervangende dienstplicht doen). Vervolgens moest er een baan gezocht worden. Dat was niet eens zo makkelijk in een tijd met veel werkloosheid. Toen kwam de wens om een gezin te stichten. En ja, ik heb banen gehad waarin ik mensen heb mogen helpen, althans dat denk ik. En ja, ik scheid afval, ik geef aan goede doelen, ik ben lid van Natuurmonumenten, ik rijd met de auto 100 km op de snelweg. Ik denk het goed te doen. Maar echt: wat draag ik nu bij aan een betere wereld?
Het gesprek hield me bezig. Kan ik toch nog iets doen om wat meer die wereld te verbeteren? Het heeft in ieder geval weer iets in gang gezet. Zo ben ik weer lid geworden van een politieke partij (toen “mijn” partij het nu nog geldende studiefinancieringssysteem goedkeurde, heb ik met een boze brief mijn lidmaatschap opgezegd. Nooit iets op gehoord), heb ik een nieuw lidmaatschap op de vakbond overwogen en blijf ik me de vraag stellen wat ik nog meer kan doen (tips?).
Maar wat is de clou van dit verhaal? Ook jullie, beste studenten, zetten ons, leraren, aan het denken. Natuurlijk willen we dat we jullie aan het denken zetten, dat jullie kritische denkers worden, dat we jullie “raken”. Maar vergeet niet dat jullie dat ook met ons doen.
No Comments